De regeling ‘Dienstverlening aan huis’: hoe platformen de plank misslaan en wat er wél kan

In Nederland bestaat sinds 2007 de Regeling Dienstverlening aan Huis (Dah), bedoeld om het inhuren van hulp in en om het huis door particulieren laagdrempelig en juridisch mogelijk te maken. Het stelt mensen in staat een schoonmaker, oppas, tuinman of zorgverlener direct te betalen zonder een volwaardig arbeidscontract af te sluiten. Handig voor particulieren én werkenden… mits het goed wordt toegepast.

Steeds meer digitale platformen proberen in te haken op deze regeling. Denk aan diensten als het inmiddels failliete Helpling, Charly Cares, Care.com, Werksters.nl of kluswebsites. Hun belofte: een veilige, gemakkelijke manier om huishoudelijke hulp, oppas of tuinonderhoud te regelen, zonder werkgeversgedoe.

Maar er is een grens. Zodra een platform meer doet dan alleen vraag en aanbod samenbrengen, kan het juridisch worden gezien als uitzendbureau of werkgever. En dat maakt alles complexer.

Wat is de Regeling dienstverlening aan huis?

Deze regeling geldt als:

• Een particulier een dienstverlener thuis inhuurt (dus niet voor bedrijven of instellingen);
• De dienstverlener maximaal 3 dagen per week bij dezelfde opdrachtgever werkt;
• Het gaat om werk zoals schoonmaken, oppassen, koken, strijken, tuinieren of lichte zorgtaken.

De opdrachtgever is dan formeel wel werkgever, maar mag de arbeidsrelatie informeel houden:

• Geen loonbelasting of premies afdragen;
• Wel recht op vakantiegeld, loondoorbetaling bij ziekte (max. 6 weken), en vakantiedagen.

Wat ging er mis bij Helpling?

Helpling presenteerde zich als bemiddelingsplatform tussen particulieren en schoonmakers. Maar in de praktijk hield het platform toezicht op werkprocessen, stelde voorwaarden aan beschikbaarheid en betaalde zelf het loon uit. Daarmee vervaagde het verschil tussen bemiddelaar en werkgever.

De rechter oordeelde uiteindelijk: Helpling gedroeg zich als uitzendbureau. De werkrelaties vielen dus niet onder de regeling Dah, maar onder het reguliere arbeidsrecht en het uitzendregime.

Wanneer is een platform géén werkgever?

Een platform dat wil opereren binnen de regeling Dah moet zich beperken tot passieve bemiddeling. Dat betekent:

✅ Alleen vraag en aanbod faciliteren (net als Marktplaats);
✅ Geen inhoudelijke selectie of beoordeling van werkenden;
✅ Geen verplichtingen opleggen aan werkenden of opdrachtgevers;
✅ Geen instructies geven over werktijden, locatie of taken;
✅ Betaling direct tussen particulier en dienstverlener laten verlopen (of alleen als technische betalingsdienst optreden zonder gezagsverhouding).

Wat kunnen platformen beter doen?

Platformen die wél binnen de regeling willen blijven opereren, moeten:

1. Zich juridisch positioneren als advertentie- of contactplatform;
2. Algemene voorwaarden gebruiken waarin expliciet staat dat opdrachtgevers verantwoordelijk zijn voor naleving van de regeling Dah;
3. Afzien van bemoeienis met werktijden, locatie, beoordeling of kwaliteitscontrole;
4. Betaling laten verlopen tussen opdrachtgever en werkende zonder inhoudelijke bemoeienis (of via een onafhankelijke betaaldienst);
5. Geen boetes of sancties opleggen bij afzeggingen of no-shows;
6. Zich niet presenteren als aanbieder van de dienst zelf (dus: géén ‘wij bieden schoonmaak aan’, maar ‘je vindt hier schoonmakers’).

Alternatief: platform als uitzendbureau?

Voor platformen die wel regie willen houden over kwaliteit, betrouwbaarheid of continuïteit, ligt de route via het uitzendmodel meer voor de hand. Dat betekent:

• Aanmelding bij de Kamer van Koophandel als uitzendonderneming;
• Naleving van cao’s voor uitzendkrachten;
• Afdracht van premies, belastingen en pensioenbijdragen.

Of: samenwerken met een bestaande uitzender of payrollbedrijf dat de juridische contractering en loonadministratie verzorgt.

Tot slot: heldere keuzes maken

De platformeconomie floreert door gemak en schaalbaarheid. Maar het arbeidsrecht is nog grotendeels ingericht op klassieke werkrelaties. Voor platformen in de sfeer van thuisdiensten betekent dit: duidelijk kiezen tussen een rol als neutraal tussenpersoon of als werkgever. Schipperen leidt onherroepelijk tot rechtszaken, reputatieschade en naheffingen.

Wie het goed wil doen, maakt het verschil. Niet alleen juridisch, maar ook maatschappelijk.